DÍA 3

O terceiro día, mércores, comezou algo axitado. Había bastante movemento de mar, o que facía que me custase bastante moverme polo barco. Sei que pode parecer raro, pero resulta realmente difícil moverse, sentarse, ou erguerse nun chan que non deixa de moverse as 24 horas do día. Por non dicir, ducharse ou ir ao baño. Aos homes critícasenos ás veces se non acertamos no WC. Ben, no barco, esta dificultade multiplícase exponencialmente. Por sorte neste caso, todos somos homes así que ninguén se queixa. Bromas aparte, o barco está realmente limpo tódolos días.

Recalco sempre o do movemento porque é algo que me chama realmente a atención, non vos podedes imaxinar o que é non ter control do teu propio equilibrio, en calquera momento estás no chan se non te agarras rapidamente. Para que vos fagades unha idea, pensade estar na ducha e ter que estar agarrados cunha man en todo momento para non esvarar,  enxaboándoos coa outra, pero de repente, non quedan mans para coller a botella do xabón e botar máis, ou regular a temperatura da auga. Por suposto, no barco isto só me ocorre a min, que me falta práctica, pero vou mellorando cada día.

Este día, dediqueino case exclusivamente ao traballo na parte de abaixo do barco. En períodos curtos de tempo para non marearme, gravei coma pasaban (preparaban) o aparello os mariñeiros, e tamén como se vira (recolle o aparello). Estes dous traballos están localizados en dúas partes do barco distintas, e xunto coa largada (botar o aparello ao mar, que se fai de madrugada) fanse por turnos segundo o día.

Despois dunha tarde bastante tranquila, na que puiden facer o meu traballo case sen ningunha incidencia, decidín que pola noite podía intentar gravar a largada. A largada comeza ao redor das cinco da madrugada, e consiste en botar o aparello ao mar como xa dixen anteriormente. 

O aparello do “pincho” ou palangre, que é o seu verdadeiro nome, consiste nunhas liñas de anzuelos de centos de metros. Agora sei que é unha das artes de pesca máis selectivas que hai e que é totalmente artesanal. Cada aparello leva colgados 93 anzuelos, separados entre sí por algo máis de 2’5 metros. Estes aparellos, van unidos entre si, formando unha cacea. Cada cacea pode ter un número indiferente de aparellos, entre os vinte e os cincuenta aproximadamente, dependendo da zona, do tempo ou doutras variables que considere o patrón. Ao principio e ao final, levan unhas boias con GPS para localizalos sen problemas, e cinco pedras de grandes dimensións, as maletas, que axudan a afundilo. Entre cada cinco aparellos, vai outra maleta, e cada aparello leva ademais unha pedra algo máis pequena no medio. Normalmente, polo menos neste barco, lánzanse catro caceas ao día, de entre trinta e cincuenta aparellos cada unha. Podedes facer a conta de cantos anzuelos da iso.

Para a largada, erguinme ás 05:00 AM. Preparei o trípode na cuberta interior e gravei como preparaban as caixas cos aparellos no mostrador que da á apertura posterior. Póñense por orden pedras, boias e aparellos. Primeiro, coa cámara de man, gravei como botaban as boias grandes dende a cuberta de popa. Tiven que baixar apurado despois para non perder detalle do demais. Como me dixeron os mariñeiros e despois tamén o patrón, este é o momento máis delicado do día, xa que de cómo se largue o aparello depende como vaia ao día seguinte toda a recollida, e tamén se se tira mal, pérdese o traballo anterior de todo o día de preparar miles e miles de anzuelos.

Despois de dúas horas e media, cerca das 08:00 AM , rematamos por fin coa largada. Aínda me quedei un tempo máis co patrón comentando e preguntándolle cousas sobre as largadas e asuntos da pesca en xeral, ata que terminou a súa garda.

Este foi o momento máis duro que pasei ata o de agora, xa que aparte de gravar no interior do barco que é onde máis me custa estar, tiven que andar con présa, cambiarme do trípode a cámara ao ombro varias veces, aguantala moito tempo, subir e baixar con ela por escaleiras, acercarme ou apartarme para molestar o menos posible, e todo isto con pouca luz e o chan mollado, loitando un pouco contra o mareo e contra a perda de equilibrio. Polo menos creo que xa lle vou collendo ben o truco.

Despois disto funme para a cama sobre as 9:00 AM coa promesa de non erguerme ata a hora de comer. Quen me coñeza un pouco, saberá que cumpro ese tipo de promesas.