DIA 8

O luns día 4 fai unha semana que saímos, e se fostes seguindo un pouco o blogue veredes que o que fun aprendendo dende que cheguei. En canto ao de acostumarme ao barco, cada vez me mareo menos (xa non me acordo da última vez) e durmo do tirón. Antes espertaba cada hora e non era capaz de durmir más de cinco ou seis horas. Agora durmo a noite do tirón e xa teño que poñer o espertador se quedei con alguén para gravar algo cedo pola mañá. Xa non me molesta que o barco se mova cando estou no catre, a menos que se mova moito, e incluso me gusta que parece que se mece un pouco como unha hamaca. Se me poño a ler un pouco despois de comer sempre quedo durmido con este vaivén.

Este día baixei por primeira vez á cámara de almacenamento. Está na parte máis baixa do barco, e hai dúas partes. Unha, está a -14 grados centígrados, e é o almacén da carnada, sardiña. A outra está entre a 0’5 grados, e é onde se almacenan as capturas. Tamén está a máquina do xeo, que está constantemente facendo unha montaña de xeo que collen con pás para botar nas caixas do peixe. O peixe nas caixas cóbrese cun plástico que transpira para que o contacto co xeo non lles queime a pel.

Eu non sabía moi ben o que había abaixo e baixei coa roupa coa que estou todo o día, pantalóns curtos. O único que fixen foi poñerme o calzado normal en vez das chanclas que uso normalmente, xa que fai moi bo tempo. Pasei bastante frío, xa que estivemos alí uns vinte minutos, sobre todo os cinco ou dez minutos que pasei a catorce baixo cero despois da solaina da cuberta. Cando saín, parecíame que facía demasiada calor fora.

Falando do tempo, a partir do mércores cambia a cousa, e esperamos que empeore. A forza do mar está prevista para 5 ou 6, e témolle que me volverei marear, custarame moito aguantarme de pé, etc. Non me apetece perder volver perder o día como me pasaba ao principio.

Hoxe collemos un marraxo, que é un escualo moito máis agresivo que as quenllas que vin ata o de agora. Era bastante pequeno, agarrábase ben cunha man, pero non facía máis que ensinar os dentes e intentar pegar un bocado a quen se lle acercaba. Son os dos únicos peixes que poden ver unha vez están fora da auga. Este si que tiña cara do tiburón das películas, coas filas de dentes e a boca manchada de sangue. Daba bastante medo a verdade. Sacáronmo para que lle tirase unhas fotos e despois devolvémolo ao mar. Cara o final do día, tamén entrou unha xuliana, que é coma un rape. Este tamén tiña unha boa boca e uns dentes ben grandes. Teñen unha pelexiña enriba da cara coa que atraen aos peixes para comelos dun bocado no seu descoido.